ห้องของผมอยู่ชั้น 6 คอนโดเล็ก ๆ ย่านชานเมือง ไม่ได้หรู แต่เงียบพอให้คนอยู่คนเดียวอย่างผมรู้สึกสบาย

ตรงข้ามกับห้องผมแค่ไม่กี่เมตร คือห้องของเธอ…สาวข้างห้องที่ผมไม่รู้จักชื่อ

แต่ผมจำหน้าเธอได้ตั้งแต่วันแรกที่ย้ายเข้ามา

เธอผิวขาวจัด ตาชั้นเดียวหวาน ๆ ตัวเล็กแต่ทรงสวยแบบไม่ต้องพยายาม เวลาเดินมักใส่เสื้อกล้ามตัวหลวมกับกางเกงขาสั้น แววตาเธอไม่ค่อยสบใครเต็ม ๆ แต่ก็ไม่ได้หลบซ่อน

สิ่งหนึ่งที่ผมสังเกตตั้งแต่วันแรกคือ…เธอไม่เคยปิดม่านหน้าต่างเลย

กลางคืนแสงจากห้องเธอจะลอดออกมาชัดเจน บางคืนผมแค่หรี่ไฟในห้องตัวเอง แล้วก็นั่งมองจากโซฟาแบบไม่ได้ตั้งใจ

ครั้งแรกเป็นตอนเธอกำลังเปลี่ยนเสื้อ หลังอาบน้ำ ผมเผลอหันไปพอดี เห็นเธอกำลังรูดสายเสื้อชั้นในตัวเล็กออกจากบ่า เงาร่างเปลือยหลังบาง ๆ สะท้อนแสงไฟในห้อง

หัวใจผมเต้นแรงโดยไม่รู้สึกผิด…เพราะเธอก็ไม่ได้ปิด

คืนต่อ ๆ มา ผมเริ่มสังเกตว่าบางทีเธอก็มองกลับมา

แวบหนึ่ง สั้น ๆ แต่ชัดเจน…เหมือนเธอรู้ว่ามีคนมอง และเธอ “ยอมให้มอง”

จนคืนหนึ่ง…เธอเดินออกมาที่ระเบียงในชุดคลุมบางเฉียบ ผมกำลังนั่งบนโซฟา แสงจากหน้าจอโน้ตบุ๊กสลัว ๆ เท่านั้น

เธอจ้องมาทางห้องผมตรง ๆ ไม่หลบตา แล้วใช้นิ้วชี้แตะริมฝีปากตัวเองเบา ๆ

“ชู่ว์…”

ก่อนจะเดินหายกลับเข้าไปในห้อง โดยที่ยังไม่ปิดม่าน

หัวใจผมเต้นแรงชนิดที่แทบไม่ได้คิดอะไรอีก ผมลุกขึ้น เปิดประตู เดินออกไปหน้าห้องเธอในเวลาไม่ถึง 10 วินาที

ผมเคาะเบา ๆ ประตูเปิดช้า ๆ โดยที่ไม่มีคำพูดใด ๆ เธอยืนอยู่ตรงนั้น ใกล้กว่าทุกครั้งที่ผมเคยมอง

ผิวขาวของเธอสะท้อนแสงไฟสีอุ่นจากหลอดบนเพดาน ชุดคลุมหลุดจากไหล่ข้างหนึ่งอย่างจงใจ

เธอพูดเสียงเบา แทบกระซิบ “คืนนี้เปิดม่าน…ไม่ได้เปิดแค่หน้าต่างนะคะ”

ผมไม่รอให้เธอพูดซ้ำ

ผมโน้มเข้าไปกอดเธอทันที ริมฝีปากแนบกันอย่างหิวกระหาย มือสอดผ่านชายเสื้อคลุมที่เธอสวมอย่างลวก ๆ ดึงมันออกช้า ๆ

ใต้ชุดไม่มีอะไรเลยนอกจากผิวอุ่น ลมหายใจสั่น และเสียงครางแผ่วเบา

ผมพาเธอถอยหลังไปที่เตียง ปากยังบดจูบ ร่างกายยังแนบชิด เธอผลักผมลงบนเตียง แล้วคร่อมช้า ๆ ราวกับทุกอย่างถูกวางแผนไว้แล้ว

มือเธอลูบผ่านแผงอกของผม ปลายนิ้วลากผ่านหน้าท้องลงไปช้า ๆ ลมหายใจเธอแรงขึ้น สะโพกขยับช้า ๆ ตามจังหวะที่แนบสนิทกันทีละนิ้ว

เธอกระซิบชื่อผม พร้อมเสียงหอบถี่ เราเคลื่อนไหวอย่างประสานกัน เสียงผิวกระทบ เสียงเตียงดังสม่ำเสมอ และเสียงของเธอที่ทำให้ผมแทบไม่อยากให้คืนนี้จบลง

จังหวะสุดท้าย เธอแนบตัวลงบนอกผม ลมหายใจยังถี่ ๆ มือโอบรอบตัวผมแน่นเหมือนไม่อยากให้ขยับไปไหน

เธอเงยหน้าขึ้นแล้วยิ้ม ริมฝีปากยังแดงเรื่อ

“ตอนพรุ่งนี้…อย่าทำเป็นไม่รู้จักกันนะคะ”

ผมยิ้มกลับแล้วกระซิบเบา ๆ ที่ข้างหู

“งั้นคืนนี้…พี่จะขออนุญาตปิดม่านฝั่งตัวเองนะ เพราะไม่อยากให้ใครมองพี่กับเธอแบบที่พี่เคยมองเธอ”

เธอหัวเราะเบา ๆ แล้วดึงผ้าห่มมาคลุมตัวเราไว้

คืนนี้…ผมไม่ได้แค่เห็นเธอจากอีกฝั่งหน้าต่างอีกต่อไป